Mijn terugkeer naar Allah.
Mijn niqaab en ik.
Iedereen heeft vragen waarop hij graag antwoorden wil krijgen. Sommige van die vragen veranderen met de leeftijd, andere verdwijnen van de lijst omdat je ontdekt dat de antwoorden geen nut hebben voor je leven, op weer andere vind je antwoorden. Een ding is zeker, je zult antwoorden krijgen.
Ik ben opgegroeid in het land van de piramides, maar ik ben vaak langs de piramides gekomen zonder na te denken. Het was pas in Nederland dat mijn ogen open zijn gegaan en besefte ik het verhaal achter de piramides. Ik woon hier in Nederland voor 5 jaar en ik ben getrouwd met een Nederlandse man (moslim, al-h’amdoelillaah)
Vanaf mijn 14de had ik heel veel vragen. Die vragen namen alleen maar toe en nooit af. Ik leefde in een maatschappij die ver van de Islaam afgedwaald is. Zo veel onwetendheid en bid’ah (innovaties). Elke dag en overal worden dingen gedaan die heel normaal lijken, maar die volgens de Islaam totaal verkeerd, bid’ah of zelfs h’araam (verboden) zijn, bijvoorbeeld: regeren met andere wetten dan die van Allah, rituelen bij een begrafenis, jongens en meisjes zitten door elkaar op scholen, het dragen van broeken door vrouwen en het niet dragen van de hoofddoek, trouwfeesten, tv en muziek. Als ik door ga wordt dit een boek zo dik als het boek van “world records”. Elk keer als er iemand verscheen om ons wijzer te maken over de Islaam en probeerde ons wakker te schudden, dan werd hij zwart gemaakt of gevangen gezet.
In Egypte wordt iedere vrouw met een niqaab (gezichtsbedekking) en iedere man met een baard en witte djalabiyah, vaak gezien als gevaarlijk, fundamentalist en extremist. Veel mensen zijn bang van die mensen. Je wilt toch niet dat je zoon met die mensen gaat zitten, anders wordt hij gehersenspoeld. Nee, veilig voor de tv zitten, uren naar films en andere onnozele programma’s kijken. Dat is wat iedereen doet en waarom zouden wij anders zijn.
De Islaam is voor veel Egyptenaren één zin die zegt: vijf keer per dag bidden, in Ramadhaan vasten en Allah is Rafoer, Rah’iem (Vergevensgezind, Genadevol). Einde verhaal. Toch zijn er genoeg mensen die niet bidden en niet vasten, maar goed, het tweede deel van de zin is waarschijnlijk al genoeg: Allah is Rafoer, Rah’iem. Hoe kunnen wij de Rah’ma (Barmhartigheid) van Allah verwachten, terwijl wij Allah niet eens kennen en niet gehoorzamen? Zijn wij dom of doen wij alsof? Maar goed, ik was ook een van die onwetenden. De gewoonten (cultuur) van de maatschappij werden ook door mij geaccepteerd, ongeacht dat zij tegen de Islaam in gingen, maar dat besefte ik niet op dat moment.
Sommige bekende mensen in Egypte zeggen dat wij het Westen moeten volgen en imiteren om succes te bereiken. Ik vroeg me af of dat werkelijk de oplossing zou zijn. Toen wist ik nog niet hoe het in elkaar zat in het westen. Maar Soebh’aan Allaah, Allah liet mij trouwen met een Nederlandse man en liet mij naar Europa komen om een antwoord op deze vraag te krijgen. Al-H’amdoelillaah (alle lof is voor Allah), weer een vraag die ik kan doorstrepen van mijn lijst.
Ik weet nu zeker dat het Westen nog onwetender is dan wij. En wij moslims hebben alles verloren omdat wij de Islaam verwaarloosd hebben. Kijk maar naar de geschiedenis. Wat waren wij vóór de Islaam? Niets. Kijk eens naar de oude Egyptische beschaving. Zij waren ook slaven, maar niet voor de werkelijke God, maar voor een mens, de farao. Hij liet hen bouwen en bouwen zodat hij bekend werd. En wat hebben zij eraan verdiend? Niets. Waar zijn zij nu? Nergens. Toch liet Allah de piramiden van dit machtige volk bestaan, als teken voor de mensen na hen. Zij zijn verdwenen zonder spoor. Dat is een teken voor diegene die er een lering uit wil trekken, maar die zijn er slechts weinig. En Allah is Verheven en Almachtig. Als ik nu toeristen met hun dure fotocamera’s bij de piramides zie staan, denk ik bij mezelf: “Zien jullie dan niet? Leren jullie dan niet?”
Een nog mooier voorbeeld zijn de bedoeïenen van de woestijn in Saoedi-Arabië. Zij waren tien keer niks. Mensen die bijna niets kenden en niets wisten, behalve sommige vaardigheden om het harde leven in de woestijn te kunnen overleven. 25 Jaar na de komst van de Islaam konden die mensen de Romeinen en de Perzen (de twee grootste Rijken in die tijd) verslaan. Dat was zeker een wonder op zich. Ondanks de enorme kloof in kennis tussen de Arabieren en die twee Rijken, was de overwinning toch voor diegenen die geloofden en het verdienden. Dat is op zich al een bewijs dat de huidige situatie van onze oemmah (gemeenschap) niet op te lossen is door voor de vijand te knielen en hem blind te volgen, maar terug te keren naar Allah, Zijn Boek en de Soennah van Zijn profeet (Allahs zegeningen en vrede zijn met hem). Wij hoeven het Westen niet te imiteren, wij hebben de beste voorbeelden in de profeet Mohammed (Allahs zegeningen en vrede zijn met hem) en zijn metgezellen (moge Allah tevreden zijn met hen) en de profeten Ibraahiem, Moesaa, ‘Iesaa, Noeh’, Yoesoef, Ya’qoeb, Is-h’aaq, Ismaa’iel, Yoenoes, Haaroen etc. Vrede zij met hen.
Toen ik naar Nederland kwam, had ik nog geen hoofddoek (moge Allah mij vergeven) en ik wist bijna niets van de Islaam. Ik was moslim, ben opgegroeid in een moslim gezin en in een land met het merendeel moslims. En toch wist ik bijna niets van de Islaam. Maar ondanks mijn onwetendheid, schrok ik van de Nederlandse maatschappij. De mensen zijn hier (over het algemeen) nog erger dan de Egyptenaren. Tenminste, de Egyptenaren zeggen niet over zich zelf dat zij beschaafd, tolerant en ontwikkeld zijn. De mensen hier in Europa lijken meer op dieren, die zijn zonder verstand geschapen, geen verstand maar wel begeertes.
Een volk dat nooit tevreden is en altijd klagen, klagen en niets dan klagen, terwijl zij bijna alles hebben, behalve geloof! Wat belangrijk is voor hen, is geld, seks, eten, drinken en carrière maken. Familieband is een woord dat niet in hun woordenboek te vinden is. Een heel vreemd volk, het maakt niet uit hoe groot zijn schuld is bij de bank, zolang de buren de mooie dure auto maar voor zijn deur zien staan. Zij hebben het geld heilig verklaard! Erger nog is de regering, die beweert goed te zijn voor de bevolking en tegelijkertijd staan zij drugs, prostitutie, overspel, gokken, roken en drinken etc. toe. En zij nemen ook nog belastingen van die factoren die schadelijk zijn voor de maatschappij!
Ik werd altijd verdrietig als ik hoorde op tv hoe zij over moslimvrouwen praten: “Wij willen de moslimvrouw bevrijden,” zeggen zij. Wie zegt dat de moslimvrouw bevrijdt moet worden? En van wie? Willen zij haar redden van haar onderdrukkende man of van de Islaam? Begrijpen die mensen niet dat geloof een keuze is die een persoon maakt? Maar hoe kunnen zij dat begrijpen? Zij hebben geld heilig verklaard. Zij hebben het te goed, zij hebben God niet nodig (denken zij). Alleen als er iets gebeurt wat hun geld niet kan oplossen, dan zoeken zij toevlucht bij God en zeggen zij: “Als je bestaat help mij, en ik zal in je geloven!” Maar als het probleem opgelost is, gaan zij weer naar hun oude gewoontes. Allah de Verhevene zegt over hen (Nederlandstalige interpretatie): “En wanneer tegenspoed jullie op zee treft, vergeten jullie degenen (de afgoden) die jullie aanroepen, behalve Hem [Allah (#1)]. Wanneer Hij jullie dan redt en aan land brengt, wenden jullie je af (van Hem). En de mens is van nature ondankbaar.” [Soerat al-Israa-e (17), aayah 67.]
<<< (#1) Want dit behoort tot de fitrah – natuurlijke aanleg (zie het artikel al-Fitrah, de natuurlijke aanleg).>>>
Volgens mij is er iemand anders die een redder nodig heeft en niet de moslimvrouw, namelijk de Europese vrouw. Een vrouw die moet werken omdat haar vriend of haar man zijn eigen geld niet aan haar besteed en zodra het financieel slecht gaat, gaat het ook slecht met de relatie. Ook die zielige vrouwen die vanaf hun zestiende dag en nacht, zomer en winter in hun ondergoed en met een prijskaartje achter een raam zitten, voor diegene die de prijs wil betalen. In Egypte kennen wij ook ramen, met daarachter vaak schoenen, kleding, tassen, boeken en meubels. Maar mensen te huur?! Nee, dat niet. Kijk eens aan, zo stom, achterlijk en onbeschaafd is mijn volk toch niet.
Voordat ik besloot om niet meer naar Egyptische trouwfeesten te gaan (omdat die feesten niet islamitisch zijn) ging mijn zus trouwen en ik ging naar het feest toe. De schoonmoeder van mijn zus had het programma gekozen. Wij waren erg verbaasd door de Russische danseressen die steeds bloter en bloter gingen dansen. Die vrouwen die bijna naakt op onze islamitische grond gedanst hebben, hebben zo’n 1000 euro verdient. Reken maar uit hoe veel arme moslims hadden kunnen eten van dat geld. Er waren meer dan 150 mensen uitgenodigd. Slechts 7 mensen verlieten de zaal en kwamen pas terug toen de groep klaar was. Drie van hen waren vrouwen, want een vrouw mag ook de ‘awra van een andere vrouw niet zien. Dus slechts 5% vreesde Allah en de rest vond het oké. Is dat niet triest? Maar Allah is toch Rafoer, Rah’iem?
Omdat mijn man bewust gekozen had voor de Islaam, was hij serieus bezig om zijn nieuwe geloof te bestuderen, al-h’amdoelillaah. Dit was samen met het feit dat ik zag hoe verkeerd het kan gaan met een samenleving, voor mij een stimulans om zelf ook op zoek te gaan naar mijn religie. Ik kreeg veel rust toen ik besefte dat de Islaam de waarheid en de oplossing is. Als je dat goed beseft en voelt, dan sta je sterk in je schoenen, wat er ook gebeurt. Je weet dat er een dag zal komen waarop er voor niemand onrecht zal zijn en dat je jouw recht terug zult krijgen. Wij vergeten veel en vergeven weinig en Allah vergeeft veel en vergeet nooit.
Mijn imaan (geloof) groeit geleidelijk al-h’amdoelillaah. Stap bij stap verdwijnen slechte gewoontes en komen nieuwe gewoontes die goed zijn (islamitische gewoontes). Ik ging een hoofddoek dragen. Mijn man heeft mij heel erg aangemoedigd al-h’amdoelillaah. Het was in het begin vreemd, maar na een korte tijd was het prachtig en onmisbaar. Ik voelde me vrijer maar nog niet compleet, maar ik kreeg meer rust in mijn hart, al-h’amdoelillaah. Wij probeerden alle gebeden op tijd te doen en niet tot de laatste 15 minuten uit te stellen. Dat ging goed, maar salaat al-fadjr (het ochtendgebed) was soms moeilijk. Vooral omdat wij toen nog tv keken tot laat in de avond. Wij waren hierdoor heel erg ontevreden over onszelf. Wij wisten dat tv kijken niet goed is, zelfs met de afstandsbediening in je hand ben je vaak te laat om het kanaal te veranderen als er iets onislamitisch komt, en voordat je het weet zijn er weer een paar uur voorbij die je kwijt bent, waarin je kennis had kunnen vergaren of Allah de Verhevene had kunnen aanbidden. Wij besloten geen tv meer te kijken. Zelfs geen nieuws en ook geen discovery channel? Ja, geen nieuws en ook geen discovery channel. TV kijken is pure tijd verspilling en je wordt er niet wijzer van, alleen maar dommer en ook niet vrolijk, alleen maar bozer. Bovendien zul je gevraagd worden op de Dag der Opstanding hoe je jouw tijd hebt besteed. Er zijn zoveel nuttige dingen die je kunt doen: bidden (ook vrijwillige gebeden), Qor-aan lezen of luisteren, een boek lezen over onze dien (religie – manier van leven), Allah Soebh’aanahoe wa Ta’aalaa (Glorieus en Verheven is Hij) herdenken, lezingen beluisteren, familie en vrienden bezoeken, etc. al-h’amdoelillaah, ik ben sterker geworden en ik heb niet meer de behoefte om tv te kijken. Bovendien kreeg ik meer rust in mijn hart en ik dacht, laten zij maar zeggen en doen wat zij willen, zij zullen het weten. Allah leidt wie Hij wil.
Een gebeurtenis dat een enorm effect had op mijn hart, was het reizen naar Mekkah. Mijn man en ik hebben vorig jaar de bedevaart (al-h’adj) gedaan, al-h’amdoelillaah. Dat was ook maa shaa-a Allaah een hele bijzondere en prachtige ervaring. Ik vind de Ka’bah en de moskee van de profeet (Allahs zegeningen en vrede zijn met hem) heel erg mooi. Maar vooral het gevoel om daar te zijn waar de profeet (Allahs zegeningen en vrede zijn met hem) ook is geweest en waar Ibraahiem (Abraham – vrede zij met hem) ook is geweest en waar vele bekende gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. Zij lieten een indruk in mijn hart achter, die zal blijven zo lang ik leef, inshaa-a Allaah. Mijn hart is zachter geworden. Het was heel mooi om te zien tijdens het gebed, dat een paar miljoen moslims rond om de Ka’bah in rijen stonden om te bidden, één hart en één lichaam. Toen wij samen “amien” zeiden, was het alsof het hele universum dit met ons aan het zeggen was. Op dat moment voelde ik dat wij de oemmah zijn van “laa ielaaha iell- Allaah”, wij zijn de oemmah van Moh’ammed rasoel Allaah (Allahs zegeningen en vrede zijn met hem). Het waren prachtige momenten. Op dat moment vergat ik hoe zwak onze oemmah nu is en wat de vijanden van de Islaam met onze broeders en zusters aan het doen zijn. Toch vergat ik niet doe’aa-e (smeekbeden) voor onze oemmah te doen, voor onze broeders en zusters in Palestina, Kasjmir, Afghanistan, Somalië, Tsjetsjenië, Bosnië, Irak en overal. Ik ben heel erg blij al-h’amdoelillaah dat wij de bedevaart gedaan hebben. Je weet nooit wanneer de dood komt en wat zal ik zeggen tegen Allah de Almachtige als Hij mij vraagt waarom ik de bedevaart niet gedaan heb terwijl ik dat wel kon.
Ik heb nog niets verteld over mijn niqaab. Misschien vraagt u zich af hoe ik tot de beslissing ben gekomen om hem te gaan dragen. Waarom heb ik dat gedaan? Hoe heeft mijn man en zijn familie [Nederlanders en niet-moslim (moge Allah hen leiden)] gereageerd? Hoe voel ik mezelf met de niqaab? Deze vragen zullen niet lang onbeantwoord blijven inshaa-a Allaah.
Eerst wil ik benadrukken, dat ik nooit echt serieus over de niqaab na gedacht had. Het was iets dat heel erg moeilijk voor mij was. Ik vind dat je imaan sterk genoeg moet zijn om zo’n stap te nemen. Ook de uitspraak van sommige geleerden dat het aanbevelenswaardig is en niet verplicht, maakt de stap nog moeilijker. Toch zijn er grote geleerden die hebben bewezen vanuit de Qor-aan en de Soennah, dat het verplicht is. (Zie het artikel De boodschap van de h’idjaab.) Maar stel dat het slechts aanbevolen is, is het oké om de beloning van Allah te verspillen? Hebben wij h’asanaat genoeg? Wie moet mijn gezicht zien behalve mijn man? Willen wij niet naar het Paradijs gaan? Willen wij niet dat Allah van ons houdt? Is ons imaan zo zwak?
Zoals ik al zei was ik niet echt bezig met de niqaab. Ik heb me nooit verdiept in dit onderwerp. Misschien was ik bang om overtuigd te raken. Ik deed vaak smeekbeden, ik vroeg aan Allah de Almachtige om mij te leiden. Ik heb nooit bepaald op welke manier. Ik liet het aan Allah over. Volgens mij heb ik deze smeekbeden een keer op het juiste moment gemaakt, want wat daarna gebeurde was niet te verwachten……
Wij hebben thuis een boek over het wassen en begraven van overledenen, met foto’s. Ik wilde dat boek eigenlijk nooit zien. Ik vond het zo eng. Op een dag voor de laatste dag in Ramadhaan was ik aan het bidden en de telefoon ging, maar ik ging door met bidden. Toen ik klaar was ging ik naar de telefoon toe om de voicemail te beluisteren. Ik was alleen thuis die dag. Het boek lag naast de telefoon. Ik kreeg de dwang om dat boek te openen. Ik heb het boek van achter geopend, daar waren adviezen voor moslimvrouwen en mannen. Ik zag een zin die zei: “Voor elke vrouw die haar gezicht laat zien aan vreemde mannen…vrees Allah.” Die zin raakte mij zo erg dat ik verder ging lezen. Er stonden ook overleveringen van de profeet Moh’ammed (Allahs zegeningen en vrede zijn met hem). Het was alsof ik die voor de eerste keer las. Ik begon te huilen en ik besloot verder te gaan kijken in het boek. Ik zag foto’s van iemand die een overleden persoon aan het wassen was als voorbereiding om begraven te worden. Ik werd banger en banger. Ik dacht; dat is mijn eindbestemming ook. Deze dode persoon was zeker iemand die familie had en misschien ook rijk, toch kon niets en niemand de beslissing van Allah tegen houden. En misschien vroeg deze man voor extra tijd om nog meer goede daden te verrichten, maar hij kreeg geen tijd meer. Zijn tijd was op! Ik was heel erg onder de indruk. Ik bleef huilen en huilen en denken over mezelf. Ik was veertien toen mijn vader stierf. Hij was zo’n sterke en gezonde man. Toch kon hij niets doen. Op dat moment zag ik voor de eerste keer tranen in zijn ogen. Waren dit tranen van verdriet, of berouw, of spijt? Een vraag die voorlopig onbeantwoord zal blijven. Ik huilde en huilde en ik keek naar mij zelf in de spiegel. “Wat ga je doen, ben je klaar om Allah te ontmoeten, wat ga je tegen Hem zeggen, kun je smoesjes bij Allah gebruiken? Neem de beslissing, de tijd is kort.” Ik kreeg het idee dat ik snel moest beslissen, er valt geen tijd meer te verliezen. Ik keek naar de klok alsof ik in strijd was met de wijzers. Ik belde een vriendin van mij die geen niqaab draagt, maar zij heeft mij geadviseerd om te overleggen met mijn man en te doen wat mijn hart zegt. Ik heb het istikhaarah gebed gebeden (om Allah voor leiding te vragen in deze kwestie) maar ik bleef toch in de war. Toen mijn man thuis was heb ik het verhaal verteld, maar alsof dat met een zuster was gebeurd en niet met mij, om zijn reactie te zien. Hij zei: “Als zij er klaar voor is, dan moet ze het doen.” Daarna heb ik tegen hem gezegd: “Die zuster ben ik.” Hij zei dat hij vermoedens had. Hij moedigde mij aan, maar er was iets in zijn hoofd.
Ik wist niet wat dat was. Hij was verbaasd, hij zag het niet aankomen. Hij dacht over de mensen op straat, over zijn familie. Het was een gevecht met de duivel. Maar al-h’amdoelillaah, de duivel heeft dit gevecht met ons verloren. Allaahoe Akbar. De tweede dag (de laatste dag in Ramadhaan) besloot ik om de niqaab te dragen. Mijn man was blij dat ik de beslissing had genomen. Ik vind het al-h’amdoelillaah prachtig, er zijn moslims die niet willen dat hun vrouw naast hen met een hoofddoek of niqaab loopt, en deze Nederlander schaamt zich niet om naast mij op straat te lopen. Hij is overtuigd dat Allah het beste voor ons wil.
Het was een beetje moeilijk om dit nieuws aan mijn schoonouders te vertellen. Wij wisten niet hoe zij zouden reageren. Zouden zij respect hebben voor mijn beslissing of niet? Die vragen bleven niet lang onbeantwoord. Wij hadden hen bij ons thuis uitgenodigd. Wij vertelden hen het nieuws. Het was even stil. Maar maa shaa-a Allaah, zij deden gewoon en zij zeiden dat ik dit zelf moet weten. Alleen was het moeilijk voor hen te begrijpen dat mijn schoonbroer mij nooit meer zou zien! Daar kan ik niets aan doen. Allah wil het op deze manier en het wordt ook op deze manier gedaan. Ik heb veel liefde voor mijn schoonouders, maar Allah gaat altijd eerst. Voordat zij naar huis gingen hebben zij mij gekust. Het was een heel mooi gebaar. Het kwam over als; je blijft toch onze schoondochter. Ze zeiden tegen ons: “Kinderen, wij laten jullie niet vallen.” Moge Allah hen leiden. Amien. Ik ben eindelijk vrij, ik ben eindelijk los. Vrij van de angst hoe anderen over mij denken. Los van de wereldse zaken. De smaak van geloof is maar lekkerder en lekkerder aan het worden.
Degene die weg gaat van deze wereld zonder de smaak van geloof en liefde voor Allah te hebben is zielig. Het maakt mij niet uit als iemand op mij gaat spugen, vloeken of zelfs slaan. Ik moet die persoon juist bedanken, omdat hij zonden van mij weg neemt en ze op zijn rekening neemt. De profeet (Allahs zegeningen en vrede zijn met hem) en zijn metgezellen hebben veel meer geleden van de ongelovigen, om jou en mij moslims te kunnen laten zijn. Kunnen wij niet een spuug of een grap of een commentaar hebben voor ons geloof, voor Allah Soebh’aanahoe wa Ta’aalaa (Glorieus en Verheven is Hij), voor het Paradijs? Moge Allah de zonden van de gelovigen vergeven en ze het Paradijs binnen laten treden zonder enkele straf. Amien.
Ik heb mijn verhaal geschreven omdat ik dacht dat het misschien nuttig is voor zusters die over de niqaab aan het denken zijn. Ik wil ze adviseren veel smeekbeden (doe’aa-e) te doen en om leiding en standvastigheid aan Allah de Verhevene te vragen. Zij moeten zich zelf niet laten ontmoedigen door de valse propaganda over de niqaab. Houd vast aan je geloof, wat de consequenties ook zijn. Allah gaat voor. Allaahoe Akbar. Wat heel veel effect heeft op je imaan (geloof) is contact te blijven houden met Allah en kennis te gaan verzamelen.
Vergaar kennis over je geloof, lees, luister veel naar lessen op internet, op banden, of in moskeeën. Doe je best met de goede intentie en zorg dat je niet in de val van onwetendheid valt. Verneder de duivel en zijn vrienden zo veel als je kan, door vast te houden aan je geloof. Laat ze maar schoppen tegen de Islaam. Hun voeten zullen verslijten maar de Islaam zal altijd jong, mooi, sterk en compleet blijven. Allaahoe Akbar. Wees voorbereid op de dood. Moge Allah onze oemmah leiden, Amien.
Oemm Yoesoef
