Mijn terugkeer naar Allah.
Ik wil graag mijn verhaal omwille van Allah met jullie delen. Mijn intentie is om jullie te inspireren op het rechte pad van de Islaam te blijven en te groeien, net zoals ik heb mogen groeien en nog steeds wil verder groeien, inshaa-a Allaah (als God dat wil). Mijn bekering tot de Islaam is een ware zoektocht geweest. Ik ben letterlijk en figuurlijk overal naar toe gevlogen. Inshaa-a Allaah zal ik de grote lijnen op papier zetten.
Ik ben Noor, 31 jaar, geboren en opgegroeid in een Brabants dorpje. Mijn ouders komen uit België en zijn rooms-katholiek. Zij waren van huis uit streng katholiek opgevoed, maar toen zij zelf een gezin gingen stichten, werden zij steeds minder praktiserend. Mijn broer en ik zijn wel naar een rooms-katholieke school geweest.
Ik was al vroeg de deur uit. Op mijn 17de woonde ik al op kamers in Rotterdam en volgde een opleiding tot Z-verpleegkundige. Nadat ik deze had afgerond, ben ik in Breda gaan wonen, ging parttime werken in de psychiatrie en volgde de deeltijd opleiding tot sociaal pedagoog.
Ik leidde het leven van de moderne westerse jonge vrouw: werken… studeren… en heel veel uitgaan. Op mijn 24ste begon ik genoeg te krijgen van dit leven. Vanwege mijn studie moest ik stage lopen bij een penitentiaire inrichting voor vrouwen. Ook moest ik onderzoek doen naar de gevolgen van het veranderend ouderschap, het motto luidde: “Het gezin is niet meer de hoeksteen van de samenleving.” Ik zag zoveel ellende om me heen en begon me steeds meer af te vragen of de manier hoe wij hier in het westen de sociale problemen aanpakken, wel de juiste manier is. Ook begon ik steeds meer een afkeer te krijgen tegen het groeiende kapitalisme en materialisme.
Op een dag besloot ik, vrij impulsief, om ontslag te nemen, te stoppen met studeren en mijn woning op te geven. Alles wat in mijn rugzak past, mag blijven, al mijn andere spulletjes doe ik weg! (verkopen, weggooien, weggeven…..alles weg!) Buiten dat mijn ouders dit natuurlijk niet leuk vonden en mijn vriendinnen me voor gek verklaarden, voelde ik me enorm opgelucht… Een nieuw leven! Waar, wat en hoe was nog een raadsel… Ik had het vage plan om in het Noord-Oosten te beginnen en dan zo via het Midden-Oosten naar Afrika te reizen. Helemaal in mijn uppie met maar 500 gulden cash!!
Ik kocht een enkeltje naar Tallin (hoofdstad van Estland), vond een kamer in een studentenhuis en via via een baantje als assistent reisleidster voor een Finse maatschappij die Amerikaanse toeristen door de Baltische staten rondleidde. Het was een grappig baantje: laat die gekke toeristen maar alles zien, behalve de waarheid. (Niet dat ze daar in geïnteresseerd zouden zijn.) Dus niet de halfgebombardeerde kathedraal in Tartu die het uitzicht van elke inwoner domineert. En niet de staatsgevangenissen met rijen met namen bij de ingang van professoren, wetenschappers en politici die daar geliquideerd zijn… In het half jaar dat ik daar heb mogen vertoeven heb ik veel geleerd over het communisme. Mijn conclusie was dat de mens toch wel in vrijheid zou moeten leven en dat de staat (in tegenstelling tot het individu in de westerse maatschappij) niet de hoeksteen van de samenleving kan zijn.
Via Oost-Europa en Griekenland belandde ik in Palestina. Ik wilde graag het kibboetsleven ontdekken, het leven in een kleine commune… Voordat ik me daarin zou gaan storten, wilde ik eerst naar Jeruzalem. Deze stad heeft me altijd al gefascineerd, met name door de Bijbelse verhalen uit mijn schooltijd. Ik ben nooit in een kibboets terecht gekomen. In plaats daarvan ben ik gaan werken in een hotel in Jeruzalem, in de Arabische moslimwijk van de oude stad. Ik kon het heel goed vinden met de Palestijnse eigenaren van het hotel en binnen no-time promoveerde ik van poetsvrouw tot receptioniste en uiteindelijk tot manager van het hotel. Kortom, na een half jaartje runde ik de hele tent: hotel en restaurant. Ik had het enorm naar mijn zin en werd ook verliefd op een Palestijn. In totaal heb ik daar 5 jaar gewoond. In de eerste 2 jaren ging ik vooral om met de reizigers en toeristen die met duizenden elke dag de stad binnen kwamen. Enkelen daarvan bleven ook een poosje (schrijvers, journalisten, fotografen). Daarna, beetje bij beetje ging ik me steeds meer verdiepen in de Arabische cultuur, de politieke situatie en de religie, de Islaam!
Mijn vriendje was toen ik hem leerde kennen niet praktiserend moslim, waar werd dit later wel. Wij wilden gaan trouwen, maar dit vonden zijn ouders niet goed. Buiten dat ik geen moslim was, was ik ook geen Palestijnse. Zijn broer was getrouwd geweest met een Duits meisje en dat huwelijk had ook geen stand gehouden. Ik begreep hier helemaal niks van. Was ik dan zo’n slecht mens? Waarom gaven ze mij geen kans en waarom koos mijn vriendje voor zijn familie? [Inmiddels begrijp ik dit allemaal wel, al-h’amdoelillaah (alle lof is voor Allah).]
De spanningen tussen de Palestijnen en de Israëliërs werden steeds voelbaarder en uiteindelijk brak de al-Aqsa intifada uit. Ik schaamde me voor de voorkeursbehandeling die de Israëliërs mij gaven ten aanzien van mijn Palestijnse collega’s. Ik zat daar namelijk zonder werk en verblijfsvergunning. Dit was geen probleem, ze vroegen er niet eens om, maar mijn Palestijnse collega’s moesten wel dagelijks hun papieren laten zien en als ze niet uit Jeruzalem zelf kwamen, moesten ze de stad verlaten… Ik kan zo nog wel 100 andere incidenten opnoemen. Al gauw was er geen toerist meer te bekennen en na een half jaartje werkeloos te zijn, besloot ik, met een gebroken hartje, maar terug te gaan naar Nederland.
Totaal in de war en boos op alles en iedereen probeerde ik de draad weer op te pakken. Mijn oude vriendinnen probeerde me op te vrolijken en namen me mee uit naar de kroeg, naar feestjes, concerten etc, etc. Maar na 5 jaar Midden-Oosten viel dit niet mee. Mijn familie en vriendinnen vonden mij veranderd en ik begreep hen nog minder dan 5 jaar geleden. Ik begreep maar niet dat bijvoorbeeld mensen zich zo druk konden maken over de verbouwing van hun huis en al die zogenaamde “luxe” vond ik alleen maar ongemak. Ik had 2 banen; veel werken en als het even kan ook veel drinken… Dan hoefde ik niet zo na te denken. Na 3 maanden Nederland had ik het weer helemaal gezien, ik wilde naar het andere eind van de wereld om alles te vergeten en een nieuw leven op te bouwen. Dus…op naar Down Under…Australië! Een leven van No-Worries!
Via Australië naar Nieuw-Zeeland. Aangekomen in Auckland, als een speer op zoek naar werk en woonruimte. Binnen twee weken had ik het allemaal weer voor elkaar. Ik had een leuke kamer met gezellige huisgenoten en werkte als barkeepster in een trendy bar.
Ik verdiende genoeg geld om van rond te komen en werd zelfs lid van een gemengd rugby team. De kiwi-lifestyle beviel me wel, tenminste, dat zei ik tegen mezelf… Drinken deed ik niet meer, ik had tussen de bedrijven door wel geleerd dat ik daar niet veel wijzer van werd. Ik begon me ook steeds meer te irriteren aan dronken mensen om me heen en na een aantal maanden begon ik in te zien dat die hele kiwi-no-worries-lifestyle hartstikke nep is! Niet voor niets heeft Nieuw-Zeeland het hoogste percentage zelfmoord onder de jongeren!
Eindelijk begon ik beetje bij beetje wakker te worden… Waar voelde ik me het meeste thuis? In Palestina! Als ik zag hoe al die lieve kindjes speelden met elkaar, het snoepje in plaats van in hun eigen mond het in de mond van hun zusje of broertje stopten… hoe de mensen elkaar begroetten… samen met de handen eten… grapjes maken… de vriendelijkheid… de lichtjes in hun ogen… Ik ging opnieuw de Qor-aan lezen (deze zat altijd onderin mijn rugzak!) en deze keer kon ik me, in tegenstelling tot de eerste keer, wel een voorstelling maken van een hemel en een hel. Soebh’aan Allaah (Glorieus is Allah)! Allah de Verhevene heeft het me gewoon feitelijk laten zien en voelen!
Auckland is de derde grootste stad van onze wereld. Het is gebouwd op de toppen van vulkanen. Ook ligt Auckland recht onder het gat in de ozonlaag waardoor je nooit langer dan 5 minuten zonder crème in de zon mag zitten! Dreiging van vuur van boven en onder!! Auckland heeft een multiculturele samenleving, waar tussen alle kleuren van mensen en gebouwen maar weinig cultuur te vinden is… geen cultuur, beter gezegd! Een totaal verdwaalde maatschappij… In deze omgeving werd ik me bewust dat er geen god is behalve Allah, en dat Moh’ammed Zijn profeet is! Wal-h’amdoelillaah!
Ik besloot om weer terug te gaan naar Nederland, eerst “vrede” sluiten met mijn ouders en dan op zoek naar mensen die me meer konden vertellen over de Islaam. Ik vond weer werk als verpleegkundige. Op mijn eerste werkdag ontmoette ik collega Moh’ammed. Hij stelde me voor aan zijn vrouw Faatimah en toen ging het allemaal heel snel… Ik leerde steeds meer mensen kennen, steeds meer informatie, steeds werd ik meer overtuigd en na 5 maanden deed ik de shahaadah (geloofsgetuigenis)! Al-h’amdoelillaah. Ik ging wonen bij een zuster in Breda en haar 3 dochters, waar ik o.a. leerde hoe ik moest bidden. Ik ben zo dankbaar dat Allah de Verhevene de juiste personen op mijn pad gestuurd heeft!
Inmiddels woon ik alweer 1½ jaar in Nederland. 6 Maanden geleden ben ik verhuisd naar de hoofdstad. Wederom heb ik mezelf in het diepe gegooid door te verhuizen naar een stad waar ik niets en niemand ken, maar al-h’amdoelillaah, ik blijf het pad van de Islaam volgen… Nieuwe mensen die ik leer kennen zijn verbaasd over mijn ideeën, ik zie er namelijk Nederlands uit en ben op het oog een “geëmancipeerde” westerse vrouw (die toevallig ook van lange wijde kleding houdt, ook al is het 28o C). Maar al-h’amdoelillaah, mijn nieuwe kennissen en collega’s tonen respect en vragen zelfs om verduidelijking over de Islaam.
Toch blijft het ook wel moeilijk en ervaar ik het als een test om als alleenstaande westerse vrouw te leven in de westerse wereld en toch altijd straight te blijven… Zwart/wit gezegd: altijd “alleen” zijn is niet gezellig, omgaan met niet-moslims is niet bevorderlijk voor je imaan (geloof), tenzij je bezig bent met da’wah (anderen uitnodigen tot de Islaam) en de meeste moslims hier leven volgens de Arabische cultuur, die ik heel mooi vind en ook begrijp, maar waar ik gezien mijn situatie niet goed tussen pas… Maar al-h’amdoelillaah, ik voel me gelukkig dat ik geen kaafir (ongelovige) meer ben.
Mijn wens voor de toekomst is om standvastig de weg van de Islaam te blijven volgen, dit heb ik net als alle moslims deels zelf in de hand… Elk woordje, zinnetje, voelt niet alleen goed, het is ook allemaal logisch! Voor mij is het net wiskunde; het klopt allemaal en voor elke stelling is er maar één oplossing. Fantastisch! Ik denk dat het daarom ook goed is om te streven om alles wat Allah de Verhevene beschreven heeft rationeel te begrijpen. Om sterk te blijven en te groeien, moeten we daarom ons hele leven blijven studeren! Want niet voor niets heeft Allah ons een verstand gegeven!
Noor
