Mijn terugkeer naar Allah.
Mijn bekering
In de Naam van Allah, de Meest Barmhartige, de Meest Genadevolle.
Ik ben opgegroeid in een katholiek gezin, thuis werd er echter niets aan geloof gedaan, noch werd erover gesproken, wel werden we naar een christelijke school gestuurd. Hier leerde ik over alle profeten; ik vond deze godsdienstlessen erg interessant. Ik heb altijd wel in God geloofd, maar ik heb er verder weinig mee gedaan, behalve een klein gebedje voordat ik ging slapen.
Toen ik 19 was ging een vriendinnetje met ons mee kamperen. Zij was erg gelovig en elke avond voordat zij ging slapen, las zij een stukje uit de Bijbel. Ik had hier veel respect voor en toen we terugkwamen van vakantie, besloot ik om de Bijbel uit de kast te pakken en mezelf te gaan verdiepen in het geloof. Ik vond het fijn om me bezig te houden met religie, maar voordat ik de Bijbel uitgelezen had begon het een beetje bij me te kriebelen. De verhalen die erin stonden kende ik allemaal nog goed, maar toch keek ik er nu met een andere blik tegenaan. Wat me bijvoorbeeld opviel is dat de Bijbel sprak over de besnijdenis van Abraham, als teken van een verbond met God. Dit deed me automatisch aan de moslims denken. En zo waren er nog meer dingen in de Bijbel die me lieten geloven dat de moslims niet eens zo’n raar geloof hebben!
Voordat ik de Bijbel had uitgelezen, besloot ik de Qor-aan (Koran) te gaan kopen om verder te zoeken naar het ware geloof. Het was denk ik de meest voor de hand liggende keus om de Qor-aan te kopen, omdat ik toentertijd Marokkaanse vrienden om mij heen had en een vriendje. Ik had echter nooit met hen over de Islaam gesproken; ook met mijn vriendje was het nooit een ‘issue’, we waren nog maar heel kort bij elkaar en hij had nooit iets over de Islaam gezegd. Ik herinner me ook nog goed dat ik tegen dat toenmalige vriendje zei dat ik de Qor-aan wilde gaan lezen; hij werd stil en heeft er niets over gezegd. Ik dacht op dat moment dat hij het helemaal niet leuk vond (achteraf bleek dat hij gewoon totaal overrompeld was), ik vond dat een beetje raar, maar het was voor mij verder geen reden om me te bedenken.
Ik ging dus naar een boekenwinkel om de Qor-aan te kopen. ‘Toevallig’ kwam ik een Marokkaanse kennis tegen in de stad en ik vroeg hem om mij te helpen. Ik had geen idee of er verschillende versies van de Qor-aan zouden zijn en wat dan een goede Qor-aan zou zijn en wat niet. Er was echter maar één Qor-aan te koop in deze winkel.
[Toevoeging van uwkeuze.net: er is maar één Qor-aan en die is in de Arabische taal. Vertalingen kunnen niet als Qor-aan beschouwd worden en zijn slechts interpretaties van de betekenissen. Aangezien de mensheid heeft bewezen dat zij de Heilige Geschriften die vóór de Qor-aan geopenbaard waren niet konden beschermen tegen veranderingen, heeft Allah de Verhevene toegezegd om de Qor-aan Zelf te beschermen, en wel in aayah 9 van soerat al-H’idjr (15): “Waarlijk, Wij zijn het Die ad-Dzikr (de Herinnering, de Vermaning: de Qor-aan) hebben neergezonden. En waarlijk, Wij zijn zeker Wakers daarover.”]
Het gekke is dat dezelfde jongen mij 3 jaar daarvoor een paar boeken had geleend over de Islaam; die boeken heb ik toen onaangeraakt naast mijn bed laten liggen. Het was toentertijd niet eens bij me opgekomen om de boeken te openen…
Ik nam de Qor-aan mee naar huis en begon op een avond te lezen. In die tijd was mijn vriendje bekomen van de schrik en had me uitgelegd dat ik dan eerst een wassing moest verrichten, dus heb ik een douche genomen (ik vond de wassing erg ingewikkeld).
Hij had me van tevoren gewaarschuwd dat degene die de Qor-aan leest en er niet in gelooft een heel slecht einde zal hebben… Dat vond ik wel een heel vervelend idee en misschien kwam het daardoor dat ik zat te trillen toen ik de Qor-aan voor het eerst begon te lezen. Ik vond het heel erg spannend, ik had geen idee wat er allemaal geschreven zou staan. Van de tekst begreep ik niet veel, maar dat beverige gevoel bij de eerste keer toen ik las, bleef me bij.
Dat jaar zat ik in mijn eerste jaar aan de HBO en had ik toegang tot het internet. Ik besteedde dan ook de meeste van mijn lestijden aan het zoeken naar informatie over de Islaam. Er ging een wereld van informatie voor mij open. Vooral de artikelen over Engelen (zie o.a. Geloof in de engelen) en voorbestemming (zie o.a. Geloof in het lot) vond ik interessant; deze onderwerpen had ik in het christelijk geloof nooit zo meegekregen. Naarmate ik meer over de Islaam las, begon ik langzamerhand mijn levensstijl te veranderen. Ik dronk geen alcohol meer, stopte met het eten van varkensvlees en begon te leren hoe te bidden. Na ongeveer 3 maanden heb ik thuis de shahaadah gedaan; het was iets tussen mij en God. Ik wist absoluut niet wat mij te wachten stond door deze stap te nemen, maar ik had een begin gemaakt en ik wilde er graag mee doorgaan.
Mijn leven is niet in één keer veranderd, maar ik heb alles stap voor stap gedaan. In het begin had ik natuurlijk weinig kennis van hoe je je leven als een moslim moet inrichten. Zo begreep ik in het begin niet dat uitgaan naar een discotheek niet goed was, ik dronk immers toch geen alcohol? Ook had ik nog geen idee dat het hebben van een vriendje niet gewoon was en ik dacht er totaal niet aan om een hoofddoek te gaan dragen. Dit soort zaken heb ik echt moeten leren door kennis op te doen. Via een collega kwam ik bij een islamitisch instituut terecht waar ik lessen volgde en waar ik ook een aantal van mijn huidige vriendinnen leerde kennen. Mijn vriendinnen waren op de hoogte van lezingen die gehouden werden en zo ben ik een beetje in aanraking gekomen met de praktiserende moslims.
Ik ben nu vier jaar verder en al-h’amdoellillaah (alle lof is voor Allah), ik ben erg tevreden met hoe mijn leven er nu uitziet. Ik heb goed contact met mijn ouders, ook al was mijn bekering in het begin een beetje moeilijk voor hen. Zij hebben mij echter altijd gesteund, en ze zijn zelfs meegegaan toen ik de shahaadah in de moskee heb afgelegd. Ik ben ze daar erg dankbaar voor. Ook ben ik erg dankbaar voor mijn islamitische vriendinnen; ik ken de meeste van hen korter dan 3 jaar, maar ze zijn me heel dierbaar geworden. Twee jaar geleden heb ik in Egypte mijn huidige verloofde ontmoet, toen ik met een Nederlandse moslimah een Arabische cursus ging volgen. Ik was erg onder de indruk van de manier waarop hij de Islaam praktiseerde en van zijn mentaliteit, maar ik dacht dat we teveel van elkaar verschilden. Een half jaar later zijn we echter verloofd en nu zijn we bezig om ons huisje in Caïro gereed te maken om erin te wonen. Het is voor mij wel een grote stap omdat ik ontzettend veel waarde hecht aan mijn ouders en vriendinnen, maar ik weet dat ik daar de kans heb om Arabisch en de Islaam te bestuderen en ons toekomstig gezin op te doen groeien in een meer islamitische omgeving, in shaa-a Allaah (als Allah dat wil).
Moge Allah ons allen blijven leiden naar het rechte pad en onze fouten vergeven. Moge Hij ons taqwaa (godsvrees) geven en oprechtheid (ikhlaas) in onze daden en gedrag. Amien.
Amina