Verhalen voor kinderen die nadenken.
Het was een zonnige dag. Yoesoef ging met zijn leraar en klasgenootjes naar het bos voor een picknick. Yoesoef en zijn vriendjes begonnen verstoppertje te spelen. Plotseling hoorde Yoesoef een stemmetje: “Pas op!” Yoesoef keek in het rond maar zag niemand. Even later hoorde hij het stemmetje weer, maar nu zei het: “Ik ben hier beneden!” Yoesoef zag precies naast zijn voet een insect dat leek op een mier. “Wie ben jij?,” vroeg Yoesoef.
“Ik ben een termiet,” antwoordde het kleine diertje. Yoesoef zei: “Ik heb nog nooit over jou gehoord, leef jij alleen?” “Nee,” antwoordde de termiet, “wij leven in grote groepen in nesten. Als je wilt dan laat ik je er eentje zien.” Yoesoef wilde graag zo’n nest zien. Zij arriveerden bij een nest, wat men een termietenheuvel noemt, en het leek wel een groot gebouw met ramen.
“Wat is dit?,” wilde Yoesoef weten. “Dit is ons huis,” legde de termiet uit. “Wij bouwen het zelf.” Yoesoef zei: “Maar jij bent zo klein! Als jouw vriendjes net zo klein zijn als jij, hoe is het dan mogelijk dat jullie zo’n groot huis als dit kunnen bouwen?” De termiet lachte en zei: “Je hebt gelijk Yoesoef, voor kleine schepseltjes als wij is het werkelijk wonderbaarlijk om huizen zo groot als dit te bouwen. Sommige huizen kunnen 6 meter hoog worden. Maar vergeet niet, voor Allah is het gemakkelijk en Hij heeft ons allen geschapen.”
“Maar naast dat het groot is, zijn er nog meer bijzondere dingen aan ons huis. Bijvoorbeeld, wij maken speciale kamers voor onze kinderen alsook plaatsen om schimmels – ons eten – te kweken en een kamer voor de koningin die wel 4000 eitjes per dag kan leggen. En we vergeten niet om een ventilatiesysteem te maken voor onze huizen. Hierdoor kunnen we de vochtigheid en temperatuur in onze huizen regelen. En voordat ik het vergeet wil ik je iets bijzonders vertellen beste Yoesoef, wij zijn blind!”
Yoesoef was weer erg verbaasd en zei: “Hoewel jullie zo klein en blind zijn, maken jullie toch zulke grote en ingewikkelde gebouwen als de mensen bouwen. Hoe doen jullie dat?” De termiet moest weer lachen en zei: “Zoals ik eerder al zei, het is Allah Die ons deze bijzondere talenten heeft gegeven. Hij schiep ons op zo’n manier dat wij in staat zijn deze dingen te doen. Maar Yoesoef, ik moet nu terug naar huis gaan en mijn vrienden helpen.” Yoesoef begreep dit en zei: “Oké, ik ga ook terug naar mijn vriendjes en zal hen vertellen wat ik van jou geleerd heb.”
Meer verhalen voor kinderen die nadenken.
