Mijn terugkeer naar Allah.
Een aantal jaren geleden werd ik als moslim in een christelijk gezin geboren. Ik loop nu al een hele tijd rond op deze aardbol. Slechts een klein deel van deze periode heb ik het gevoel dat ik echt leef, bewust van het hoe en waarom. Van huis uit heb ik de ‘christelijke leerstellingen’ meegekregen en van mijn omgeving de goddeloosheid. Moge Allah de Barmhartige mij deze periode vergeven.
De volgende h’adieth is belangrijk voor de rest van mijn verhaal. Aboe Hoerayrah (moge Allah tevreden met hem zijn) verhaalde dat de boodschapper van Allah (Allahs zegeningen en vrede zijn met hem) heeft gezegd (Nederlandstalige interpretatie): “Ieder kind wordt geboren met de natuurlijke gehoorzaamheid aan Allah (geboorterecht, al-fitrah), zijn ouders maken van (het kind) vervolgens een jood, of een christen of ze maken een vuuraanbidder van hem.” (Al-Boekhaarie en Moeslim.) (Zie het artikel al-Fitrah – de natuurlijke aanleg.)
Het slachtoffer van de hedendaagse ‘beschaving’
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben vroeger op school veel gepest, omdat ik weigerde mee te doen aan het machogedrag dat men door geprikkelde hormonen al op jonge leeftijd begon te vertonen. Toen al was er o.a. een strijd om populair te zijn, om het leukste meisje van de klas te imponeren. Wat heeft de Islaam gelijk als het zegt dat jongens en meisjes vanaf een bepaalde leeftijd apart gehouden moeten worden. (Zie het artikel Bewijs voor het verbod op het mengen van mannen en vrouwen.)
Respect voor elkaar was ook al op die leeftijd ver te zoeken. Goh, van wie zouden ze dat toch geleerd hebben? Ze zeggen wel eens: “De appel valt niet ver van de boom.” Als de ouders al geen respect hebben voor anderen, hoe kunnen zij het hun kinderen dan leren? En de kinderen van die kinderen? Het wordt steeds erger! De leraren hielden zich ook niet met dat aspect bezig. Zij hadden het te druk met het gezellige bakje koffie in de kantine, even gezellig kletsen over ditjes en datjes. Of dat krantje, waarin ze onbewust de resultaten lezen van niet-islamitisch gedrag. Maar dat bij jonge kinderen de basis wordt gelegd voor latere psychische klachten en gedragsproblemen, daar wil men geen aandacht aan schenken. In deze kinderschoenentijd begon ik al een besef te ontwikkelen dat de hedendaagse manier van leven heel erg fout is. Het verhaal gaat verder.
De kwelling op school was niet het enige wat mij pijnigde. Al op jonge leeftijd werden mijn hormonen al behoorlijk op de proef gesteld. Als kind moest ik met mijn ouders wel eens mee naar naaktstranden. Wat had ik een hekel aan deze plekken. Ik voelde mij zo slecht, zo vies. Mijn fitrah was in strijd met mijn omgeving, maar ik verloor. Mijn hormonen werden nog veel meer geprikkeld door al dat onzedelijke gedrag op straat en op t.v. Dat deze hormonenverkrachting zeer negatief is voor de mens, heb ik aan den lijve moeten ondervinden. Als jonge jongen ben ik seksueel misbruikt door iemand uit het verenigingsleven. In welke maten waren zijn hormonen geprikkeld? Was ik die uitlaatklep om de druk te laten ontsnappen? En hoe vaak komt dit niet voor, of nog erger dan dit? Hoeveel meisjes worden er niet misbruikt door hun eigen vader? In mijn eigen omgeving ken ik er al twee! Is dit het bedrog achter de schijnbeschaving? Hebben die vaders ook last van hun hormonen die continu geprikkeld worden?
Ik heb voor mijn huwelijk nooit een vriendin gehad en hoopte dat mijn eerste vriendin ook meteen mijn vrouw zou zijn. Waarom ik dat gevoel had, wist ik toen niet. Nu weet ik dat mijn fitrah de oorzaak was van die behoefte. Door het feit dat mijn hormonen behoorlijk geprikkeld werden, besef ik nu heel goed waarom sommige mensen met een zwakte of ziekte in hun hart, op een gegeven moment hun controle verliezen en vreemd gaan, of nog erger, zich vergrijpen aan een onschuldig kind of “onschuldige” vrouw. Ik heb onschuldig bij de vrouw bewust tussen aanhalingstekens gezet, want als vrouwen zich aan de islamitische richtlijnen houden, dan kunnen zij haast niet het slachtoffer worden.
[Toevoeging van uwkeuze.net: zo dient zij zichzelf te bedekken (zie het artikel De boodschap van de h’idjaab) en niet alleen te zijn met een man die niet haar mah’ram is. De profeet (Allahs zegeningen en vrede zijn met hem) zei (Nederlandstalige interpretatie): “Een man is niet alleen met een vrouw of de derde van hen is shaytaan (satan) (die hen zal aansporen tot onzedelijkheid).” (Sah’ieh’: overgeleverd door at-Tirmidzie en Ibn Hibbaan.) Zie o.a. het artikel De handdruk.]
Ik had vroeger vrienden, maar zij hebben me laten vallen. Ik was vrij makkelijk in de omgang met mensen, ondanks mijn ‘vreemde’ kijk op het leven en ik kreeg weer nieuwe vrienden. Maar ook hen raakte ik kwijt. Ik weet niet of dat nu kwam omdat zij mij niet meer zagen staan, of omdat mijn fitrah tussen mij en hen kwam te staan omdat mijn fitrah zich niet op zijn gemak voelde. Want deze vrienden kwamen niet verder dan “biertje?”, en daar hield het al snel bij op, ook al waren het intelligente jongens. Bij het luisteren van de tekst van het liedje “Vriendschap” van de groep “Het Goede Doel” kreeg ik kippenvel, want het was waar. Zij zongen o.a. “vriendschap is een illusie, een pakketje schroot met een dun laagje chroom”. Vriendschap hier betekent vaak niets, geen band, geen liefde, geen wij-gevoel, niets. Bij het minste of geringste werd er van een mug een olifant gemaakt. Er werd geen rekening gehouden met gevoelens. Bier en vrouwen waren de enige maat en niets anders telde. Nu snap ik ook waarom vrouwen de reden zijn van veel problemen. Niet omdat de vrouwen slecht zijn, maar de man zwak. O wat is de man zwak. Wat heb ik me misdragen en wat walg ik van mijn losbandigheid. Deze herinneringen achtervolgen mij nog steeds en dan vraag ik mijzelf af, hoe ik me daar ooit aan over heb kunnen geven. Was ik nou die sterke vent die ik dacht dat ik was? Op dat moment voelde ik me er ook al niet echt goed bij, maar ja, wat moet je anders? Ook hier was mijn fitrah weer behoorlijk in gevecht met mijn omgeving, maar ik verloor wederom. Nu besef ik pas hoe belangrijk het is dat vrouwen hun schoonheid bedekken.
Ik wilde zo graag afstand nemen van deze valse gekte, maar dan stond ik alleen. Achteraf gezien, toen ik bijna geen vrienden meer had, besefte ik dat de eenzaamheid met vrienden groter was dan de eenzaamheid zonder vrienden. En hoeveel vrienden waren er die aandacht schonken aan die ene jongen, die wij ‘vriend’ noemden, toen hij psychisch in de knoop zat. Vreemd hè, in deze beschaafde maatschappij met al zijn rijkdommen en mogelijkheden!? Weinig vrienden bleven over, want inderdaad, de wereld houdt op bij “ik”. Totdat hij zelfmoord pleegde. Ik heb ook wel ooit over zelfmoord nagedacht, maar nooit echt serieus. In plaats van het bijltje er bij neer te gooien, ging ik op zoek naar een goede manier van leven. Die strijd wist mijn fitrah wel te winnen, al-h’amdoelillaah (alle lof is voor Allah).
Toen ik erachter kwam wat er met mensen gebeurt die zelfmoord plegen, was ik Allah ontzettend dankbaar dat Hij mij daartegen beschermd heeft. Volgens een h’adieth is overgeleverd dat de profeet (Allahs zegeningen en vrede zijn met hem) heeft gezegd (Nederlandstalige interpretatie): “Degene die zelfmoord pleegt met een stuk ijzer, zal dat stuk ijzer in zijn hand houden en zichzelf ermee slaan in de Hel, voor altijd. Degene die zichzelf doodt door middel van vergif, zal in de Hel voorgoed gif drinken en het langzaam doorslikken. Degene die zichzelf doodt door van een berg te vallen, zal in de Hel voor altijd van die berg vallen.” (Moeslim.)
O ja, ik herinner mij iets. Ik zei eens tegen een vriendin dat ik geen eigen mening had. Zij vertelde me dat ik me niet moest aanstellen en ik dacht er verder niet echt diep over na. Maar waarom zei ik dat? Ik besefte dat vele problemen in deze wereld ontstaan doordat veel mensen een te sterke eigen mening hebben. Ik vind dit, ik vind dat… Daarom gaat het juist zo fout. Met de Islaam als universele leidraad kan het niet fout. Alle neuzen dezelfde richting op, dat is belangrijk en de Islaam maakt dat mogelijk. En ook het begrip “geld” haatte ik. Ook al was ik er zelf aan verslaafd, het besef was er dat geld de veroorzaker was van bijna alle problemen. Ik wenste dat ik zonder kon en ik verlangde naar een systeem waarin de bakker brood bakt voor de schilder en de schilder schildert voor de bakker.
En dan de wereld om mij heen. Niet mijn eigen kleine wereldje, maar de grote wereld, waar “ik” nog belangrijker is en “jij” nog minder mee telt. Voordat ik de Islaam kende, walgde ik al van de manier waarop mensen elkaar onrecht aandeden alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hoe men elkaar vernietigt voor een stukje land, hoe men elkaar de hersenen inslaat voor een paar centen, hoe men elkaar afmaakt voor vage ideeën die sneller veranderen dan de lichten van het stoplicht. Een wereld waar meer geld besteed wordt aan Formule 1 en films, dan aan armoede en ziekten. Een wereld zonder respect voor plant, dier en mens. Onze waarden en normen, ja, ‘geld’ is de waarde en ‘ik’ is de norm. Een wereld die zichzelf aan het vernietigen is. Wat wilde ik graag deze wereld verlaten. Er is nog veel meer, maar ik zal de lezer er niet mee lastig vallen.
Ik heb deze zaken niet verteld om te klagen of om te zeuren. Ik wil ook niet zielig gevonden worden en zo voel ik mij ook niet. Ik was een gewone jongen die met de grote stroom meeging, zoals de meeste mensen zich mee laten voeren door de massa. Ik wil alleen maar aangeven dat het leven zonder God en zonder Islaam, heel veel ellende veroorzaakt. Deze manier van leven is de reden van veel verdriet en ik omarmde de regels van de Islaam dan ook met veel liefde.
Mijn christelijke periode
Om wederom een lang verhaal kort te maken: toen ik mij bezig hield met de christelijke leerstellingen, werd ik daar niet vrolijk en wijzer van. Men sprak alleen over ‘vrede’ en ‘liefde’. Maar als ik in de Bijbel las, dan las ik toch echt ook andere dingen. Waarom werd hier niets over verteld? Schaamde men zich hiervoor? Had men iets te verbergen? Ook als ik lees hoe Jezus (vrede zij met hem) bad tot zijn Heer, met zijn aangezicht op de grond, dan dacht ik; waarom bidden wij niet zo en de moslims wel? “…Hij wierp Zich met het aangezicht ter aarde en bad…” (Matteüs 26:39.) En de drie-eenheid, niemand die mij dat kon uitleggen. Als ik er naar vroeg, dan werd mij verteld dat ik dat toch niet kon begrijpen. Alsof zij kunnen bepalen wat ik kan begrijpen en wat niet! Ik antwoordde daarop; doe maar eens een poging. De poging volgde, maar faalde. Ik vroeg hen; begrijpt u het zelf wel? Het blijkt dat ze het zelf ook niet begrijpen en maar een beetje om de hete brei heen draaien. Als ze het zelf zouden snappen, zouden ze het wel duidelijk kunnen maken, want ik ben echt niet achterlijk. Als ik dan het volgende lees: “…Want allen, die door de Geest Gods geleid worden, zijn zonen Gods…” (Romeinen 8:14), dan snap ik waarom Jezus (vrede zij met hem) de zoon van God genoemd wordt. Maar de christenen worden slachtoffer van hun eigen spelletjes. Of iets letterlijk of figuurlijk uitgelegd wordt, hangt af van hoe het uit komt en wie het vraagt. In feite wordt bijna alles figuurlijk uitgelegd, behalve de drie-eenheid. Dat wordt als bijna als enige letterlijk uitgelegd. Mijn fitrah botste behoorlijk met deze ideeën en ik kon er dan ook niet in geloven. En lees het volgende: “…Of weet gij niet, dat wie zich aan een hoer hecht, één lichaam (met haar) is? Want, zegt Hij, die twee zullen tot één vlees zijn. Maar die zich aan de Here hecht, is één geest (met Hem)…” (1 Korintiërs 6:16-17.) Zo, nu is het fabeltje van de drie-eenheid ook weer de wereld uit. (Zie de verhandeling Eenheid versus drie-eenheid: schaakmat!)
Waarom werd mij nooit verteld wat ik moet doen om het Paradijs binnen te treden? Waarom werd mij nooit verteld wat ik moet doen om mijzelf tegen de Hel te beschermen? Is het zingen in de kerk voldoende? Is het luisteren naar mooie verhaaltjes van de pastoor genoeg? En al die regels en die wetten in de Bijbel dan? Voor wie zijn die en waarom staan ze in de Bijbel geschreven? Als ik het volgende lees, dan bekruipt mij de angst: “…Meent niet, dat Ik gekomen ben om de wet of de profeten te ontbinden; Ik ben niet gekomen om te ontbinden, maar om te vervullen. Want voorwaar, Ik zeg u: Eer de hemel en de aarde vergaat, zal er niet één jota of één titel vergaan van de wet, eer alles zal zijn geschied. Wie dan één van de kleinste dezer geboden ontbindt en de mensen zo leert, zal zeer klein heten in het Koninkrijk der hemelen; doch wie ze doet en leert, die zal groot heten in het Koninkrijk der hemelen…” (Matteüs 5:17-20.) Dit zijn volgens de Bijbel woorden van Jezus (vrede zij met hem) en hoeveel komen zij overeen met de Islaam en hoe veel verschillen zij van het hedendaagse Christendom? Heeft de Paus ze niet gelezen? Hebben de pastoors en priesters deze woorden niet gelezen?
De volgende woorden uit de Bijbel zijn eigenlijk al voldoende om een christen de waarheid te laten zien:
“…Gaat in door de enge poort, want wijd is [de poort] en breed is de weg (het volgen van je begeerten), die tot het verderf leidt, en velen zijn er, die daardoor ingaan; want eng is de poort, en smal de weg (onderwerping aan God = Islaam), die ten leven leidt, en weinigen zijn er, die hem vinden…” (Matteüs 7:13-14.)
“…Niet een ieder, die tot Mij zegt: Here, Here, zal het Koninkrijk der hemelen binnengaan, maar wie doet de wil van mijns Vaders (= Islaam), die in de hemelen is…” (Matteüs 7:21.)
“…Een ieder nu, die deze mijn woorden hoort en ze doet (d.w.z. die zich onderwerpt aan God = Islaam), zal gelijken op een verstandig man, die zijn huis bouwde op de rots. En de regen viel neer en de stromen kwamen en de winden waaiden en stortten zich op dat huis, en het viel niet in, want het was op de rots gegrondvest. En een ieder, die deze mijn woorden hoort en ze niet doet (maar die zijn begeerten volgt), zal gelijken op een dwaas man, die zijn huis bouwde op het zand. En de regen viel neer en de stromen kwamen en de winden waaiden en sloegen tegen dat huis, en het viel in, en zijn val was groot…” (Matteüs 7:24-27.)
Het is mij nou ook duidelijk waarom het Westen de Islaam zo aanvalt. Ik snap nou waarom de media haat zaait tegenover de moslims. Er zijn, al-h’amdoelillaah, nog steeds moslims die zich vast houden aan de fundamenten, die ‘hun huizen willen bouwen op rotsen’. Terwijl de meeste mensen laten bepalen hoe zij moeten leven (door begeerten, de mening van anderen, mode, – influisteringen van satan), geven de moslims zich slechts over aan hun Heer. De echte moslims zijn de enige vrijdenkende mensen en dit is iets waar degenen die streven naar heerschappij een hekel aan hebben, want dit staat hun controle over anderen in de weg.
Ik werd moslim
Al-H’amdoelillaah (alle lof is voor Allah). Het heeft me wel wat moeite gekost. Nachten lang lag ik wakker, te denken, te piekeren, te peinzen. O wat was ik bang om een verkeerde keuze te maken. Wat moet ik doen? O God, help mij! O God, leid mij! Ik weet het niet! Ik durf het niet! Maar toch… Na veel lezen, na veel praten, na vele nachten… De Islaam was zo duidelijk. Het laat volwassen mannen huilen. De Islaam is zo rechtvaardig. Alles klopt, alles is onbreekbaar. Respect voor mens, dier en ja, zelfs voor planten. Eindelijk voelde mijn fitrah zich op zijn gemak. De regels en wetten van de Islaam zijn niet altijd even makkelijk, maar “…de poort is eng en de weg is smal…”. En wat een saamhorigheid, wat een broederschap, wat een vriendschap en wat een liefde vind je onder de moslims die praktiseren. Zij worden vaak argwanend en met angst nagekeken, maar mijn ervaring met hen roept juist de behoefte aan meer van dit soort mensen op. Wat kun je hen vertrouwen. Ze staan altijd voor je klaar. Wat houden zij zich ver van het slechte waarvan zoveel mensen het slachtoffer worden. Waar ik het slachtoffer van ben geweest!
Maar tegelijkertijd is er ook de teleurstelling. Hoe meer ik over de Islaam leerde, hoe mooier ik het ging vinden en hoe beter ik me ging voelen. Maar als ik dan zie hoe vele moslims heden ten dage leven, kan ik dit niet begrijpen. Zij, die als moslim en met de Islaam opgegroeid zijn, laten de Islaam vallen. Wat worden zij voor de gek gehouden door de westerse wereld. Weten zij dan niet dat de shaytaan (satan) een openlijke vijand voor hen is? Hoe kunnen zij er dan met open ogen in trappen? Als ik kijk hoe veel moeite het mij gekost heeft en nog dagelijks kost, om van die ellende af te komen en er van weg te blijven, dan doet het mij pijn om te zien dat vele broeders en zusters zich er aan over geven. Het is alsof ik van de waterval weg probeer te zwemmen, om niet naar beneden te storten om daar te verdrinken, en zij laten zich door de stroming van het water meevoeren, zonder enig verzet. Al zwemmend kijk ik achterom en zie dat ze één voor één naar beneden vallen. Ik schreeuw het uit: “Zien jullie dan niet!?”
Wij zijn “trots” om moslim te zijn (zie het artikel Trots…), maar tegelijkertijd staan we ver van de ware Islaam. Het lijkt alsof vele moslims dezelfde fout maken als de christenen. Christenen geloven in de kruisiging en wederopstanding van Jezus (vrede zij met hem) en dat is volgens hen voldoende, terwijl er veel meer is. Voor hen is dat het entreekaartje voor het Paradijs. Veel moslims gaan naar de situatie dat zij de shahaadah (de geloofsgetuigenis) als entreekaartje zien. Zolang ze maar zeggen “laa ilaaha iell-Allaah – er is geen god behalve Allah”, is het voldoende. Regels vervagen, godsvrees verdwijnt. Niet wetende dat er vele zaken zijn die iemand buiten de Islaam plaatsen, wat een eeuwig verblijf in de Hel kan betekenen. En ook al blijven ze nog binnen de grenzen van de Islaam, vrezen zij de bestraffing dan niet, die zij eventueel ondergaan voordat zij het Paradijs binnen mogen!? Denken wij er zo licht over na!?
Hoe vaak zegt Allah de Verhevene in Zijn Qor-aan (Nederlandstalige interpretatie): “Waarlijk, daarin zijn aayaat (bewijzen, tekenen, lessen) voor een volk dat begrijpt.” Schamen wij ons dan niet dat wij niet begrijpen?
En hoe vaak lezen wij het volgende in Zijn Boek (Nederlandstalige interpretatie): “…En degenen die ongelovig zijn wenden zich af van hetgeen waarvoor zij gewaarschuwd worden.” Maar hoe gaan wij moslims om met de aayaat van Allah, onze Heer, in Wie wij zeggen te geloven? En als wij het volgende lezen: “Daarin zijn zeker aayaat (tekenen, bewijzen) voor een volk dat verstandig is,” schamen wij ons dan niet dat wij niet verstandig zijn? Denken wij dan niet na?
“Hij (Allah) zal zeggen: ‘Aldus kwamen Onze aayaat (bewijzen, verzen, tekenen) tot jou waarna jij ze vergat (negeerde) en zo wordt jij vandaag vergeten (genegeerd).’ En zo vergelden Wij degene die overschrijdt en niet gelooft in de aayaat (bewijzen, verzen, tekenen) van zijn Heer. En de kwelling van het Hiernamaals is erger en blijvender (dan het wereldse).” [Soerat Taa Haa (20), aayah 126-127.]
Tot zo ver mijn bijdrage. Een poging om mijn broeders en zusters te stimuleren en te motiveren om het goede te doen en het slechte te mijden, alsook niet-moslims uit te nodigen naar de Islaam. Tot slot wil ik eindigen met de volgende aayah (Nederlandstalige interpretatie): “Waarlijk, degenen die niet geloven in Onze aayaat (tekenen, verzen, bewijzen) zullen Wij laten branden in het Vuur. Telkens wanneer hun huiden gaar (geroosterd) zijn, zullen Wij hun huiden vervangen zodat zij de kwelling proeven (keer op keer). Waarlijk, Allah is Almachtig, Alwijs.” [Soerat an-Nisaa-e (4), aayah 56.]
Steek je hand maar eens 10 seconden in het vlammetje van een kaars en denk dan na over deze aayah.
AbderRahmaan
